دو رویکرد اصلی کاهش هزینه های تولید و عملیات برای افزایش سودآوری

کاستن از هزینه های عملیات ساخت و تولید را می توان از طریق دو رویکرد صرفه جویی و بهبود انجام داد. در رویکرد اول یعنی صرفه جویی ما به دنبال شناسایی و کاهش یا حذف هزینه های غیرضروری می باشیم اما در رویکرد بهبود هدف این است که با همین منابع و امکانات فعلی حجم بیشتری تولید کرده و هزینه های کنونی را بر تعداد بیشتری محصول سرشکن نماییم.

برای آشنایی با این دو رویکرد مطلب آشنایی با دو رویکرد اساسی در حوزه مدیریت و کاهش هزینه ها را ببینید.

این دو رویکرد در مباحث مربوط به تولید و فرآیندهای ساخت به صورت زیر تعریف و بیان می گردند.

الف – رویکرد صرفه جویی / کاهش هزینه ها

تولید به همان میزان قبلی با صرف منابع کمتر

ب – رویکرد بهبود / افزایش تولید

افزایش خروجی و برونداد فرآیند تولید با همان منابع قبلی

در کاهش هزینه های ساخت و تولید، کدام یک از دو روش صرفه جویی و بهبود، بهتر نتیجه می دهد؟

هر دو رویکرد، ارزش افزوده دارند، هر دو مهم هستند و هیچ یک به صورت ذاتی، برتری مطلقی به دیگری ندارد. با این حال شرکت ها اغلب به دنبال تأکید بر کاهش و حذف هزینه ها هستند. مسئله این است که ظرفیت کاهش هزینه ها محدود بوده و نتایج حاصل از صرفه جویی می تواند به سرعت به نقطه پایان خود برسد. این در حالی است که رویکرد افزایش خروجی و تولید بیشتر چنین محدودیتی ندارد. توصیه من این است که تلاش و کوشش خود را صرف هر دو روش نمایید.

به مثال زیر که برای مقایسه نتایج مالی حاصل از اجرای رویکردهای صرفه جویی و بهبود در کاهش هزینه های تولید و توضیح بهتر مسائل مطرح شده در بالا ارائه شده است، توجه کنید.

اطلاعات مندرج در جدول و نتایج مالی محاسبه شده در این مطالعه موردی، نشان می دهد که تأثیر مثبت صرفه جویی و اثربخشی مالی آن کمتر از روش بهبود است. با ۱۰ درصد صرفه جویی شما تنها به میزان ۲٫۵ درصد در هزینه های نیروی انسانی یا همان دستمزد مستقیم سود می کنید. این دست آورد، مابه ازای صرفه جویی و کاهش مصرف منابع لازم می باشد اما دقت داشته باشید که تولید به همان میزان قبلی است.

کاهش هزینه های دستمزد مستقیم به میزان ۱۰ درصد، سودآوری را به میزان ۲۵ درصد افزایش داده و به مقدار ۱۲٫۵ میلیون تومان رسانده است.

از راه های دستیابی به این مقدار صرفه جویی، شناسایی و حذف فعالیت های فاقد ارزش افزوده می باشد. باید کارها و فعالیت هایی که پرسنل تولید انجام تا کنون انجام می داده اند و ارزشی ایجاد نمی کرده یعنی منجر به تولید محصول سالم و قابل فروش نمی شده است را شناسایی کرده و کارکنان را از انجام آنها منع کنید. زمان های پرت، اتلاف وقت، انتظار و تأخیر از مصداق های بارز فعالیت های فاقد ارزش افزوده هستند.

در  حالت دوم یعنی۱۰ درصد افزایش خروجی خط تولید و تولید بیشتر محصول یعنی فروش و درآمد بیشتر با همان منابع قبلی، هزینه های مواد اولیه، دستمزد و هزینه های خرید به همین نسبت افزایش یافته در حالی که سودآوری به میزان ۳۵ درصد ارتقاء پیدا کرده و از ۱۰ میلیون تومان به میزان ۱۳٫۵ میلیون تومان رسیده است.

بهبود شاخص OEE، حذف شش اتلاف عمده و همچنین شناسایی و حذف نقاط گلوگاه در مراحل مختلف تولید با به کارگیری سیستم تئوری محدودیت ها TOC ، یک تکنیک شناخته شده و کاملا موفق برای این مهم می باشد.

اما نتیجه انجام همزمان هر دو روش چیست؟ نتیجه شگفت انگیز است. رشد قابل توجه ۶۲ درصد در سودآوری را باعث شده است. دو رویکرد مورد نظر ما با استفاده از سیستم ها و تکنیک های بهبود، تلاش ها جهت کاهش هزینه ها و افزایش سودآوری را در راستا و جهت مناسبی قرار داده اند.

سیستم ها و تکنیک های بهبود دیگری نیز وجود دارند که به کارگیری آن ها هزینه های ساخت را کاهش قابل توجهی خواهد داد.

رویکردهای کاهش هزینه های تولید و عملیات برای افزایش سودآوری