یک واحد تولیدی یا خدماتی به طور معمول هر ۱۰ تا ۱۵ سال بایستی سرمایه خرید تکنولوژی جدید را داشته باشد

یک واحد اقتصادی تولیدی و صنعتی به طور معمول (در شرایط عادی) هر ۱۰ تا ۱۵ سال بایستی سرمایه خرید تکنولوژی جدید را کنار گذاشته باشد. این جمله، بیش از حد قطعی به نظر می آید، باید بگویم تا حدودی همین طور است و البته بسته به نوع صنعتی که بنگاه در آن به کسب و کار مشغول است و این که شرکت از چه سطح تکنولوژی بهره می برد شرایط متفاوت خواهد بود اما به صورت کلی نکته همین است که گفته آمد.

به عنوان نمونه ممکن است در صنعتی که روند تغییرات تکنولوژی در آن پرشتاب است این دوره کوتاه تر بوده و ضرورت های ارتقاء تکنولوژی هر چندسال و نه هر یک یا دو دهه به سراغ سازمان بیایند یا حتی شاید برای شرکت های زیادی، به روزآوری و ارتقاء تکنولوژی، کارکرد و مصداق اجرایی نداشته باشد که این موارد البته خارج از دامنه کاربرد این مطلب خواهند بود.

به جز مسائل اصلی مرتبط با مدیریت تکنولوژی، صحبت اصلی بر سر انباشت سرمایه در یک بنگاه تجاری از نوع تولیدی و یا حتی خدماتی است. هر شرکت و بنگاهی که انتفاعی بوده و در صنعت و حوزه ای مشخص، فعالیت و تجارت می کند، طبعا سود و منفعتی رضایت بخش را به دست می‌آورد اگر نه کسب و کار خود را بسته و شرکت را تعطیل می کند. (البته در صورتی که نخواهد کار خیریه را ادامه دهد) بخشی از سود حاصل از فعالیت اقتصادی بنگاه، به سهامداران بابت قدردانی از سرمایه گذاری شان می‌رسد، بخشی دیگر از این سود بایستی رسوب داده شده و به صورت انباشت سرمایه درآید. البته منظور آن نیست که نقدینگی به کناری گذارده شود تا زمانی که بخواهیم تکنولوژی، سخت افزار و نرم افزار جدید و به روز را برای شرکت تهیه و تأمین نماییم. راه بهتر آن است تا در موقعیت هایی مولد، سرمایه گذاری شود که در میان مدت قابل وصول و نقدشدن باشد.

برای انباشت سرمایه و تأمین منابع مالی و سرمایه خرید تکنولوژی جدید و دانش فنی روز، شرکت بایستی در میان مدت و بلندمدت، جریان گردش نقدینگی خود را طوری مدیریت و بهینه نماید که بتواند بخشی از سود خالص حاصل از کسب و کار خود را پس انداز کرده و یا در دارایی های مولد و نقدشونده سرمایه گذاری کند

فرآیندهای تولیدی و عملیات بسیاری از شرکت های صنعتی، مبتنی بر دارایی های فیزیکی، تجهیزات، ماشین آلات و دانش فنی (تکنولوژی) می‌باشد. بسیاری از بنگاه های خدماتی همچون شرکت های حمل و نقل، بازرگانی، تفریح و سرگرمی نیز برای ارائه خدمات‌شان متکی به تجهیزات، تکنولوژی، نرم افزارها، منابع دانشی و دارایی های فیزیکی می باشند. تقریبا تمامی کسب و کارها و بنگاه های اقتصادی باید به صورت دوره ای به ارتقاء دانش فنی و به‌روزآوری تکنولوژی های مورد استفاده در عملیات و فرآیندهای تولیدی خود نگاه خاص و توجه شایسته داشته باشند. در غیر این‌صورت به تدریج مزیت های مطلق آن ها به مزیت های نسبی تبدیل شده و توان رقابتی حاصل از مزیت های نسبی نیز کم رنگ شده و کاهش می‌یابد.

شاید منافع حاصل از تکنولوژی های جدید و مزایای دانش فنی سطح بالا (و یا کمبودها، آسیب ها و مشکلات تکنولوژی قدیمی و از رده خارج شده) آن‌قدر واضح و مشخص می‌باشد که به نظر می آید نیازی به برشمردن آن ها نباشد با این حال ویژگی های اصلی تکنولوژی های نوین و سطح بالا را در ادامه بررسی می کنیم. لازم به یادآوری است که این موارد عمومی است و در صنایع و تکنولوژی های مختلف این موارد قوت بیشتر یا منفعت کمتری خواهند داشت.

• نیاز کمتر به کاربر مستقیم و نیروی انسانی
• انتشار مقدار کمتر آلاینده های زیست محیطی
• سرعت بیشتر تولید
• حجم و فضای کمتری که اشغال می کنند
• مصرف کمتر حامل های انرژی همچون برق، گاز و . . .
• انعطاف پذیری بالاتر در برنامه ریزی، عملیات و کنترل
• قابلیت اطمینان بالاتر
• سهولت در ارتباط با تجهیزات دیگر و امکانات بهتر اتصال به شبکه و اینترنت
• زمان کوتاه تر برای آماده سازی، تنظیم و راه اندازی
• سرویس پذیری آسان و سهولت در نگهداری و تعمیرات تجهیز
• کیفیت بالاتر محصولات تولیدی
• کاربرپسندی بیشتر و ارگونومیک تر
• ایمن تر
• امکان تولید محصولات جدیدتر و با تکنولوژی بالاتر
• . . .

نتیجه و حاصل هر یک یا چند مورد از عوامل بالا را می توان در کیفیت بهتر محصولات و خدمات، قیمت تمام شده پایین تر و بهره وری و ارزش افزوده بیشتر عملیات جستجو کرد که در نهایت خرسندی و رضایت ذینفعان بنگاه را باعث خواهد شد.

اگر برای بنگاه های اقتصادی این یک مساله راهبردی است که دانش فنی شرکت را به نسبت پیشرفت رقبا ارتقاء دهند، استراتژیست های سازمان بایستی آگاهانه برنامه تأمین سرمایه خرید تکنولوژی جدید را طرح ریزی و اجرا نمایند

استراتژیست های سازمان ها بایستی دوراندیشانه تدابیر لازم مانند پول، منابع مالی یا اعتبار موردنیاز برای ارتقاء تکنولوژی و به روزآوری دانش فنی ضروری برای عملیات شرکت را در برنامه ریزی های بلندمدت و میان مدت خود در نظر بگیرند تا در شرایط نامناسب مالی و به سبب اضطرار و فشارهای محیط بیرونی، رقبا و مشتریان مجبور به اخذ وام ها و تسهیلات با هزینه تأمین سرمایه بالا و نامنصفانه بشوند تا بتوانند تکنولوژی و دانش فنی مورد نیاز خود را تهیه نمایند.

برای بیشتر بنگاه های اقتصادی، استفاده بهینه از تکنولوژی، دانش فنی، دارایی های فیزیکی و نیروی انسانی یک منبع استراتژیک مزیت های رقابتی پایدار است که باعث می شود به روز رسانی و ارتقاء تکنولوژی تولید، عملیات، مهندسی و کیفیت، ضرورتی راهبردی باشد